Hound Dog
Πράγματι, ο Μπομπ Ντίλαν πρωτοασχολήθηκε με τη ροκ μουσική ακούγοντας το “Hound Dog”. Ο Οτις Ρέντινγκ έκανε τα πρώτα του βήματα λέγοντας τραγούδια του Ελβις σε τοπικούς διαγωνισμούς νέων ταλέντων. Ο Τζον Λένον είπε «πριν από τον Ελβις δεν υπήρχε τίποτα». Ο Τζίμυ Πέητζ αποφάσισε να μάθει κιθάρα από το τραγούδι του Ελβις “Baby Let’s Play House”. Το πρώτο χιτ του Ελβις στην Βρετανία ήταν το “Heartbreak Hotel” και εκφράζει κάθε τι που ήταν εντυπωσιακά καινούργιο στη μουσική του Ελβις. Το τραγούδι λέει μια ιστορία μαύρης απελπισίας, βασισμένη σε μια είδηση για ένα σημείωμα αυτοκτονίας σε μια εφημερίδα. Ένα τέτοιο τραγούδι ήταν έτη φωτός μακριά από τα ζαχαρωμένα ερωτικά τραγουδάκια που τότε κυριαρχούσαν.
Ακούγεται συχνά ότι ο Ελβις έκλεψε τη μαύρη μουσική...
Το 1953 το “Hound Dog” είχε γίνει χιτ από την Μπιγκ Μάμα Θόρντον, αλλά μόνο σε ραδιοσταθμούς που στόχευαν σε αποκλειστικά μαύρο κοινό. To 1956 το ηχογράφησε ο Ελβις κερδίζοντας ένα νέο κοινό για το τραγούδι –και το στυλ του- που ούτε να ονειρευτεί μπορούσε η Θόρντον.
Το αποτέλεσμα ήταν ο Ελβις να αποκτήσει πολλούς εχθρούς. Οταν εμφανίστηκε στο Grand Old Opry ένα δημοφιλές ραδιοφωνικό σοου με κάουντρι και γουέστερν μουσική, του είπαν ότι «εδώ δεν παίζουμε νέγρικη μουσική, τράβα να ξαναγίνεις φορτηγατζής». Ιερωμένοι από τον αμερικάνικο νότο τον καταδίκασαν γιατί έπαιζε «μουσική της ζούγκλας». Ο ρατσισμός ήταν τότε απλωμένος και στη Βρετανία αλλά η μουσική δεν ήταν ρατσιστικά διαχωρισμένη στο βαθμό που ήταν στις ΗΠΑ.
Ο Ελβις, για μια νέα γενιά στη Βρετανία που είχε μεγαλώσει μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο, γινόταν ο εκφραστής μιας αντιαυταρχικής διάθεσης. Οι ταινίες του παρακινούσαν σε μια ενεργητική ανταπόκριση για παράδειγμα χορό στους διαδρόμους της αίθουσας. Κατηγόρησαν το ροκ εν ρολ και τον Ελβις ειδικότερα ως υπεύθυνους για την νεανική εγκληματικότητα που υποτίθεται ότι –όπως λένε συνέχεια- αυξανόταν. Στην πραγματικότητα μια έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Νιου Σοσάϊτι αποδείκνυε ότι αυτή η μουσική προσανατόλιζε αλλού την επιθετικότητα και μείωνε τα βίαια εγκλήματα.
Ο Ελβις με τη μουσική του αμφισβητούσε την ιδεολογία που κυριαρχούσε στην κοινωνική ζωή –τον ρατσισμό, τον σεξουαλικό συντηρητισμό το σεβασμό προς τις εξουσίες. Ομως, ταυτόχρονα ήταν και πηγή τεράστιου κέρδους.
Σιγά σιγά, ο καταβεβλημένος Ελβις το ριξε στην πορνογραφία, τον μυστικισμό και όλο και πιο πολύ στα ναρκωτικά. Ο γιατρός του του έγραφε συνταγή για ότι χαπάκι ζητούσε. Στα 42 του ήταν νεκρός, σκοτωμένος από το σύστημα που για μια σύντομη στιγμή φάνηκε ότι αμφισβητεί. Ενας από τους πρώτους που αντίκρυσαν το πτώμα του ήταν ο μεγάλος μαύρος τραγουδιστής Τζέημς Μπράουν, που ήξερε τον Ελβις για πολλά χρόνια. Ο Μπράουν μουρμούρισε «Ελβις, πως άφησες να γίνει κάτι τέτοιο;»
Η μουσική δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, αλλά μπορεί να εμπνεύσει αυτούς που έχουν την δύναμη να τον αλλάξουν. Ο Ελβις δεν ήταν σοσιαλιστής, ήταν απλά ένας εξεγερμένος ενάντια σε ένα σύστημα που ποτέ δεν κατανόησε –και η εξέγερσή του γέννησε ένας μέρος από την καλύτερη μουσική του αιώνα.