Για όλους εμάς που ζήσαμε εκείνη την εποχή ήταν το τραγούδι του μπλουζ. Του χορού που μας έδινε την ευκαιρία να έρθουμε τα δυο φύλα πιο κοντά μεταξύ τους....

Μύθος ή πραγματικότητα, οι Ιρλανδοί θα βρίσκουν πάντα λόγους να εκφράζονται…

Χαρακτηρίστηκε η καλύτερη μπαλάντα όλων των εποχών. Αναπολώντας αυτό το πρότζεκτ μου μένει μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά για την δύναμη της αλληλεγγύης και πικρή για το αποτέλεσμα που πάντα είναι λίγο...στην Αφρική τα παιδιά πεθαίνουν ακόμα.

Οι ντόπιοι που όταν κουτσομπολεύουν μέσα σε χώρους με λίγο φως δεν μπορούν να διακρίνουν "αν είναι άντρας ή γυναίκα".

Ήταν αρχές του 1978 και οι Supertramp βρίσκοταν στο Λος Άντζελες, για να αρχίσουν να ηχογραφούν το άλμπουμ Breakfast in America, όταν ο Hodgson κάθισε μόνος του σε ένα ηλεκτρικό πιάνο ....